راز گاه

من راز نگاهت را 
               از اینه پرسیدم 
           چشمان نجیبت را
                    از دور پرستیدم
                            باران شدم و چون اشک
                                بر عشق تو باریدم

                 من شمع وجودم را
               به مهر تو بخشیدم
                   مثل گل نیلوفر
                 چشم تو بهاری شد
                   از پیش دلم آرام
               رفتی و نفهمیدم
                    مرز دل و چشم تو
                        از شهر افق پیداست
                              من سرخی گل ها را
                                         

 در خنده تو دیدم
         در شهر اقاقی ها
      تو ناب ترین عشقی
       من راز شکفتن را
         از باغ دلت چیدم
       لبخند زدی آرام
بر گونه غمناکم
   من با گل لبخندت
                بر حادثه خندیدم

                                      ای کاش دو چشم تو
                                      سر فصل افق ها بود
                                      آن وقت ترا هر صبح
                                             از پنجره می دیدم
                                                    وقتی گل آرامش
                                                       در باغ دلم رویید
                                                       گلبرگ وجودم را
                                                         بر عشق تو پیچیدم